FONDO

viernes, 30 de noviembre de 2012

ÉRASE UNA VEZ LA CRISIS...

A nosa cativada reflexionou sobre que era iso da crise e queren compartir con tod@s vos as suas opinións.

Ante a pregunta ¿que pensades que é a crise...?
    Nen@ nº 1; cando che quitan o traballo ou non o tes, e tes que ir na súprocura.
    Nen@ nº 2; sen traballo e sen cartos durmimos debaixo dunha ponte.
    Nen@ nº 3; en españa somos pobres porque o meu pai di que non temos cartos...
    Nen@ nº 2; a culpa é de Rajoy
    Nen@ nº4; a culpa é dos políticos é do alcalde que so nos contan mentiras
    Nen@ nº1; claro porque si temos traballo mercamos vivenda e si nos quedamos sen traballo nos quitan a casa.
    RESUMINDO, se poden sacar cartos pedindo na rúa, sacando do peto ou indo o banco pero...

 Mamá, papá, ¿qué es la crisis…?
Puede preguntarte una noche tu hijo o tu hija a la hora de ir a dormir. Quiere que le expliques, eso de lo que todo el mundo habla sin parar.   Pero… ¿cómo hacérselo comprender a los niños, si algunos adultos tampoco lo entienden?

¿Y si le contamos un cuento…?      ÉRASE UNA VEZ LA CRISIS…

Hace mucho tiempo, había un reino muy próspero en el todo el mundo vivía feliz, sin pensar en el mañana.
Allí cualquier deseo podía hacerse realidad. Sólo había que acudir a los banqueros pues, además de prestar dinero, eran grandes magos.
Como lo habitantes del reino lo sabían, no dudaban en visitarlos y contarles sus sueños:
--Deseo una casa grande, decían.   
--Ningún problema, contestaban los banqueros.
--¡Qué maravilla! ¿Y que queréis a cambio?
-- Nada difícil. Verá, yo te dejo ya las 20 monedas que necesitas para conseguir tu deseo y tú, poquito a poco me devuelves 30. Así tú puedes disfrutar ahora mismo de la casa de tus sueños y yo, pasado un tiempo, recupero mis monedas y gano otras diez más. ¡No te preocupes! Tienes 30 años para cumplir con tu parte del trato.
¡Este sistema era estupendo!  Tanto que la voz se fue corriendo por el reino. Los habitantes  se acostumbraron a ir a casa de los banqueros para formular sus deseos, y estos se cumplían más allá de lo esperado. Si querían monedas para una casa, también les daban para los muebles, si ya la tenían pedían para una mejor.
¡Estos banqueros eran unos genios! Daba igual cual fuera el sueño. Sólo había que formularlo, firmar un papel y cerrar el trato con un apretón de manos. Así en poco tiempo, el reino se convirtió en un lugar en el que todos tenían casa y coches, iban a banqueros y llenaban sus armarios de ricos ropajes.
Y MIENTRAS, ¿QUE HACIAN LOS GOBERNANTES?
Pues observaban satisfechos la abundancia de su reino. Por supuesto, ellos también participar en la felicidad, así que idearon planes para mejorar la vida de sus súbditos y enviaron a sus consejeros para que formularan también deseos ante los banqueros. Y siempre lo conseguían. Pedían 100 monedas, les daban 150, querían 300, les prestaban 400.
“ ¡Y no os preocupéis! ¡Tenéis  40, 50 anos…! Toda la vida para cumplir con vuestra parte del trato” .
Eran tantos los sueños que cumplían los banqueros que empezaron a quedarse sin monedas. ¡Pero eran unos genios!, así que como un abradacadabra mágico transformaron los papeles firmados por y gobernantes en “bonitos paquetes con pinta de regalo” que ofrecieron a banqueros de otros reinos a cambio de monedas con las que seguir cumpliendo deseos.
¡TODOS ERAN FELICES U COMÍAN PERDICES!, como en los cuentos.
Pero en el reino empezaron a pasar cosas que nadie esperaba. Los banqueros, hechizados por las ganancias que pensaban obtener, habían prestado monedas a gente que no podía devolverlas ni en tres vidas. Y, además, había otro montón de gente a que le resultaba cada vez más difícil cumplir con su parte del trato. Habían pedido tantos sueños que no ganaban lo suficiente para mantenerlos.
Y MIENTRAS TANTO, ¿QUÉ HACIAN LOS GOBERNANTES?
Pues nada porque, como tampoco podían cumplir sus tratos, preferían no hablar del tema. Los banqueros empezaron a inquietarse. “¡Qué raro!” Ya nadie pide deseos. Tampoco pagan los que hemos concedido. ¡Pues se acabaron los tratos! Y así, de la noche a la mañana, dejaron de conceder sueños.
COLORÍN COLORADO…
…la abundancia había terminado. Y como mucha gente tuvo que dejar de ir de fiestas y banquetes, ya no hacían falta tantos camareros ni cocineros. Como cada vez se deseaban menos casas, ya no hacían falta tantos obreros, pintores no electricistas. Como cada vez se compraba menos ropa, ya no hacían falta tantas modistas ni tiendas. ¡Era un desastre!
Todos conocían a alguien que lo estaba pasando mal intentando pagar sus sueños antes de que se los quitaran. Y es que muchos llevaban años creyéndose ricos cuando, en realidad, debían un montón de dinero por cosas que valían mucho menos de lo que habían pagado por ellas.
MIENTRAS , ¿TANTO QUE HACIAN LOS GOBERNANTES?
Pues pedir monedas a los magos de otros reinos a cambio de hermosos paquetes con pinta de regalo.
-No me fío –decían estos—Tengo varios paquetes de estos y por fuera son bonitos, pero están vacios-
-- Entonces, ¿qué hago con mis sueños?
--Ni idea. Nosotros no sabemos de sueños, sino de monedas. Somos banqueros.
Y los gobernantes se iban sin apretón de manos y sin saber qué decirles a los habitantes de su reino. Y así fue como el reino de la abundancia se convirtió en un lugar triste y pobre, en el que mucha gente notó que, de pronto, le echaban por encima un jarro de agua fría. Pero, para entonces, ya no había monedas ni para jarros. Y cuando eso ocurre se llama CRISIS.
MORALEJA: “Para ser feliz hay que tener sueños, pero no empeñarse en conseguirlos a cualquier precio”.

Artículo elaborado por la periodista Pilar Ponce De León

martes, 13 de noviembre de 2012

!!FESTA DO SAMAÍN 2012!!!


   
    Nesta ocasión, para afrontalos medos a escuridade, aos sons e personaxes do percorrido polo Bosque Encantado, as mestras adicamos varias sesións falando en gran grupo daquelo que nos daba medo, que ocurrentes pesadelos desvelan os nosos soños, que gran riqueza de respostas, señal de ter ben poboado o mundo do imaxinario, dende serpes con dúas cabezas, plantas asasinas, xigantes, aliens, a escuridade..
   Con moitas gañas e unha amplia lista de ingredientes, creamos uns conxuros, dignos de recoller no gran Libro dos Feiticios, porque xa se sabe que Galicia é terra de meigas!!!
   Foron de gran axuda, crearon unha atmósfera máxica, que deixou os nosos medos atrás, no barril da meiga amiga, que nos cociñou cada unha das nosas pócimas, cos que vos agasallamos hoxe martes 13 de novembro!!!

      FORMIGAS SILENCIOSAS
"ANCAS DE RA
OLLOS DE SAPO
SE CONTAS 1,2,3 E CATRO
O MEDOOOOOO OOOO
    DESAPARECE POR UN BURACO"


     MOSCAS CHOSCAS
"RISA DE MEIGA
GRUÑIDO DE LEÓN
DENTES DE MORCEGO
PATAS DE RATA
QUE NESTE DÍA DO SAMAÍN
O MEDO FIQUE NUN CALCETÍN"

                CONFETIS
"ABRA CADABRA
PATAS DE CABRA
QUE TODOS OS MONSTRUOS
MARCHEN PARA CAMA.
PELO DE GATO
OLLOS DE PANTASMA
BERRUGAS DE BRUXA
COLA DE LOBO
UUUUUUUHHHHHHHHHH "


           TRASNOS
"MOUCHOS E CURUXAS
NESTE BARRIL DA BRUXA
UN CONXURO FAREMOS
PARA O MEDO QUITAR
PLUMAS DE MORCEGO
DENTES DE LEÓN
OLLOS DE SAPO
LINGUA DE DRAGÓN
REMEXE MEIGA REMEXE
!!!MEDO DESAPARECE XA!!!

                CARACOIS
"PATAS DE RATÓN
PELOS DE BRUJA
DIENTES DE TIGRE
CAGADAS DE MURCIÉLAGO
OJOS DE GATO,
!!HAZ QUE EL MIEDO
MARCHE POR UN RATO!! "


           PEIXES
"PLUMAS DE LECHUZA
LÁGRIMAS DE SAPO
POLVOS DE MURCIÉLAGO
HOJAS DE MUÉRDAGO
NOS QUITAN EL MIEDO




Aquí tedes unha pequena mostra dos conxuros e outros momentos da festa, graciñas a Sergio Gramary polo reportaxe fotográfico e polo tempo adicado na elaboración deste video







Recomendamos un Conto  "Luna llena" se pinchades no título veredes a sua maxia

                                 

COLECCIÓN: ÁLBUM ILUSTRADO CON TROQUELES
Título:
Luna llena
Autor:
Antoine Guilloppé
DESCRIPCIÓN
¿Que es lo que alerta a los animales del bosque en una noche tranquila? Espectacular libro en blanco y negro, con un texto lleno de ternura e ilustraciones troqueladas con laser. Quizá uno de los libros más espectaculares del mercado.